Rehabilitacja po udarze mózgu

Co to jest rehabilitacja?

Rehabilitacja medyczna to ‘kompleksowe i zespołowe działanie na rzecz osoby niepełnosprawnej fizycznie lub psychicznie, które ma na celu przywrócenie tej osobie pełnej lub maksymalnej do osiągnięcia sprawności fizycznej lub psychicznej, a także zdolności do pracy oraz do brania czynnego udziału w życiu społecznym’. (Wikipedia) 

Najbardziej widoczna poprawa sprawności następuje w ciągu 6 miesięcy od udaru. Po tym okresie zmiany stają się wolniejsze i mniej widoczne, choć nadal mają miejsce. Dawniej uważano, że po 2 latach nie jest już możliwa dalsza poprawa. Obecnie odchodzi się od takiego myślenia, ponieważ sprawność fizyczna i umysłowa może się poprawiać w sposób powolny lecz ciągły nawet w 5 do 10 lat po udarze. Badania naukowe wskazują, że udział rodziny w procesie rehabilitacji (uczenie się technik rehabilitacyjnych, które można wykonywać w domu, zachęcanie chorego do ćwiczeń, wprowadzanie zmian ułatwiających funkcjonowanie w domu) ma wielki wpływ na skuteczność rehabilitacji.

Kto jest kim w rehabilitacji?

kawalek+wozka - Rehabilitacja po udarze mózgu

Rehabilitacja ruchowa (fizjoterapia) jest to usprawnianie osób z dysfunkcją narządu ruchu. W przypadku udaru mózgu, niedokrwiennego lub krwotocznego (wylewu) fizjoterapia ma na celu zwiększenie sprawności mięśni i stawów, aby przywrócić umiejętność siedzenia, stania, utrzymywania równowagi, chodzenia, wykonywania ruchów i gestów. Pomocne są także ćwiczenia poprawiające kondycję, dostosowane do stanu zdrowia pacjenta, a także ćwiczenia technik umożliwiających np. przesiadanie się na wózek inwalidzki, chodzenie o kulach itp.

Terapia zajęciowa zajmuje się zwiększeniem niezależności chorego w wykonywaniu codziennych czynności, takich jak ubieranie się, dbanie o higienę, wykonywanie prac domowych, samodzielne funkcjonowanie w sytuacjach społecznych.

Rehabilitacja neuropsychologiczna ma na celu zmniejszenie objawów zaburzeń procesów poznawczych i emocjonalnych powstałych na skutek uszkodzenia mózgu. W ramach diagnozy neuropsycholog ocenia funkcje poznawcze pacjenta, czyli jego pamięć, koncentrację, myślenie, zdolności wzrokowo-przestrzenne, mowę i umiejętność porozumiewania się. Terapia neuropsychologiczna polega na ćwiczeniu zaburzonych funkcji poznawczych, terapii mowy w przypadku afazji, a także na wypracowywaniu technik radzenia sobie z trudnościami. Neuropsycholog może również prowadzić terapię zaburzeń emocjonalnych związanych z przewlekłością choroby i koniecznością dostosowania się do nowych warunków życiowych.

Logopeda prowadzi instruktaż i ćwiczenia w wypadku zaburzeń połykania i trudności w komunikacji. Terapia może dotyczyć zarówno porozumiewania się ustnego, jak i za pomocą pisma. W przypadku głębokich zaburzeń logopeda może zaproponować ćwiczenia komunikacji zastępczej (pozawerbalnej).