“Czas poświęcony ludziom starym nigdy nie jest stracony dla lekarza; nieczęsto może on skorzystać z innych okazji – zarówno w celu pogłębienia swej wiedzy, jak i życiowej mądrości – tyle, co z kontaktu z chorym. A dla człowieka starego jest nieraz jedyną osobą, która chce go zrozumieć i która jest mu naprawdę życzliwa; dzięki niej wraca nieraz już utracona chęć życia. Obowiązkiem lekarza zaś jest bronić życia, choćby już nawet obiektywnie niewiele możliwości zostawało”.
(“Dekalog Antoniego Kępińskiego” s. 225, Wydawnictwo Literackie 2004)