Masz prawo nie wiedzieć, masz prawo sobie nie radzić. Udar zdarzył się nagle i był nieprzewidywalny. Rola opiekuna jest dla Ciebie nowa. Nikt nie pytał Cię o zdanie, czy chcesz zostać opiekunem osoby niepełnosprawnej. Daj sobie czas na nabranie doświadczenia.
Nie bój się pytać. Zapisuj pytania jakie chcesz zadać lekarzowi i jego odpowiedzi. W miarę możliwości kontaktuj się nie tylko z lekarzem, ale także ze wszystkimi osobami, które zajmują się twoim bliskim, na przykład pielęgniarkami, fizjoterapeutami, psychologami, logopedami. Zawsze proś o wytłumaczenie terminów, których nie rozumiesz.
To nie jest niczyja wina.
Nie porównuj się z innymi. Proces zdrowienia zależy od wielu czynników: umiejscowienia udaru, jego rozległości, wieku, zaangażowania pacjenta i jego rodziny, ilości i jakości rehabilitacji, stanu zdrowia przed zachorowaniem. Każdy udar jest inny – a porównywanie się niemal zawsze wypada na naszą niekorzyść.
Bądź cierpliwy. Rehabilitacja jest powolnym i frustrującym procesem. Po okresach poprawy następują spadki formy, z czasem poprawa staje się mniej widoczna. Nie martw się, gdy nadejdzie okres bez sukcesów i nie rezygnuj z ćwiczeń.
Myśl pozytywnie. Zachęcanie do ćwiczeń, zauważanie i docenianie wysiłków są potrzebne i Tobie, i osobie chorej. Wspieraj, ciesz się sukcesami, zauważaj nawet drobne zmiany.
Zachowaj równowagę między pomaganiem, a zachęcaniem do samodzielnego działania. Samodzielne wykonanie prostych czynności (nawet jeżeli jest niedoskonałe i czasochłonne) daje choremu poczucie satysfakcji i kontroli nad sytuacją.
Kontynuuj ćwiczenia w domu. Proś o pokazanie ćwiczeń, które chory może wykonywać w warunkach domowych, pytaj, do jakich zachowań zachęcać, a czego unikać.
Naucz się jak podnosić osobę chorą i jak pomagać jej zmieniać pozycję. Dbaj o swój kręgosłup!
Ustal stały plan dnia, który pasuje wszystkim domownikom. Uwzględnij w nim krótkie, ale regularne okresy ćwiczenia nowych i starych umiejętności. Pozwól sobie i choremu na urozmaicenia.
Dostosuj swoje zachowanie do umiejętności i potrzeb chorego. Jeżeli trzeba, mów wolniej, używaj gestów, rysuj, powtarzaj, zapisuj polecenia.
Zarezerwuj czas tylko dla siebie. Utrzymuj kontakty z przyjaciółmi, nie rezygnuj ze swojego hobby, wychodź z domu, dbaj o swoje zdrowie i samopoczucie. Potrzebujesz chwil prywatności, by odzyskać siłę i cierpliwość.
Przyjmuj pomoc. W pierwszym okresie po udarze znajomi będą się Tobą interesować, będą proponować pomoc. Na pytanie „Czy można ci jakoś pomóc?” zawsze odpowiadaj: „TAK”. Korzystaj z pomocy, angażuj rodzinę, zachęcaj do odwiedzin. Wykorzystuj ten czas. Po wyjściu ze szpitala zainteresowanie znajomych prawdopodobnie osłabnie. Nie udawaj, że wszystko jest w porządku, że ze wszystkim sobie radzisz. Pozwól się wyręczać. Nie bój się pierwszy prosić o pomoc.
Prowadź dziennik.Zapisuj wizyty lekarskie, wnioski, zalecenia. Także zmiany w zachowaniu, poprawę, osiągnięcia, nawet te drobne. Co jakiś czas razem z osobą chorą przeglądaj swoje notatki i przypominaj sobie, jak długą drogę przeszliście i jak wiele się zmieniło od momentu zachorowania.