Jestem psychologiem i logopedą, absolwentką Wydziału Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego oraz Podyplomowego Studium Logopedii Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego.
Po studiach zdobywałam doświadczenie na oddziale neurologicznym i oddziale rehabilitacji neurologicznej Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, gdzie wraz z innymi neuropsychologami zajmowałam się diagnozą i terapią neuropsychologiczną osób z ogniskowymi uszkodzeniami mózgu. Miałam do czynienia z osobami z afazją, zaburzeniami pamięci, uwagi, myślenia, funkcji wykonawczych i zaburzeniami wzrokowo-przestrzennymi.
W latach 2005-2009 przebywałam w Wielkiej Brytanii. Pracowałam w MRC Cognition and Brain Sciences Unit w Cambridge i byłam stypendystką Uniwersytetu w Cambridge, gdzie prowadziłam badania nad mózgowymi mechanizmami afazji. Tam zetknęłam się z organizacjami udzielającymi wsparcia osobom po udarze mózgu i ich rodzinom. Wtedy zrodziła się we mnie chęć, by pacjentów objąć opieką nie tylko od strony neuropsychologicznej, diagnostyczno-terapeutycznej, ale także by dać rodzinom wsparcie, dostęp do informacji i możliwość kontaktu z innymi osobami w podobnej sytuacji.
Od tej pory moja działalność zawodowa przebiegała w dwóch płaszczyznach. W godzinach pracy zajmowałam się problemami neuropsychologicznymi, ze szczególnym uwzględnieniem afazji, a po pracy byłam słuchaczką półtorarocznego kursu terapii poznawczo-behawioralnej w trybie e-learning organizowanego przez Oxford Cognitive Therapy Centre. Umiejętności zdobywane na kursie dostosowywałam do potrzeb osób chorych i ich rodzin, a następnie ćwiczyłam je w praktyce, udzielając się w organizacji charytatywnej CONTACT, zajmującej się osobami starszymi i niepełnosprawnymi, niewychodzącymi z domu. Nadal uczestniczę w różnych szkoleniach z dziedziny logopedii i neuropsychologii.
Teraz pracuję z pacjentami wymagającymi opieki neuropsychologa i logopedy w ich domach. Za każdym razem oprócz zwykłej troski: “Co zrobić, żeby stan pacjenta się poprawiał”, zadaję sobie także pytanie: “Co zrobić, żeby w takim stanie w jakim jest teraz, żyło mu się lepiej”. Odpowiedzi na to pytanie szukam razem z rodziną, pożyczam pomysły od innych pacjentów i cały czas się uczę.
—
mgr Aleksandra Piórkowska