Wiele godzin przegadałam z panią Edytą o tym, jak ciężko się żyje z zaburzeniami, których nie widać na pierwszy rzut oka. Młoda, zadbana, sympatyczna i sprawna ruchowo kobieta – kto by przypuszczał, że ma poważne problemy z pamięcią. Obcy jej nie wierzą. Rodzina, mocno już zmęczona, mówi: “Mogłabyś się bardziej starać”. Mąż – heros, nie traci nadziei, że sprawność umysłowa wróci i wciąż motywuje, ciągle szuka nowych możliwości terapii i zamienia się w osobistego trenera. “Ciężko to czasem odróżnić – czy mąż nie akceptuje mojej choroby, czy nie akceptuje mnie, bo się zmieniłam? Zrobiłam się bardzo przewrażliwiona na tym punkcie”. – mówi pani Edyta.
Słuchałam, notowałam, dopytywałam. W ten sposób powstał dekalog dla bliskich osób z zaburzeniami pamięci.